Bestel ‘Een kikker in mijn buik’

Boek: Een kikker in mijn buik

Ik ben zeven jaar oud als ik nierkanker blijk te hebben. De tumor en één van mijn nieren worden operatief verwijderd. Ik krijg chemotherapie en bestraling. Een jaar later ben ik genezen..! Opgelucht geniet ik van het leven. Maar wat ik als kankerpatiëntje heb meegemaakt, vind ik jarenlang moeilijk te verwoorden. Tot ik het met pen en papier probeer.

Het boek ‘Een kikker in mijn buik’ gaat over mijn ervaringen als kind met kanker. Over de ondraaglijke taak van mijn moeder om de haren van mijn toch al kalende hoofd te knippen. Over de onmacht van mijn vader. De ontelbare, pijnlijke prikken in mijn hand. Hoe ik vecht tegen de chemoprikken, omdat ik niet begrijp dat die me juist beter maken – ik word er immers alleen maar ziek van. De misselijkheid. De afgedragen petjes. Het pesten op het schoolplein. Het boek gaat ook over de jaren daarna, over de angst voor terugkeer van kanker, de mogelijke nawerkingen van de chemo en bestraling, en over de psychische weerslag waar ik in mijn puberteit tegenaan loop.

Ik heb mijn persoonlijke verhaal gepubliceerd om mensen, die op een of andere manier te maken hebben met kinderkanker, inzicht te geven in de belevingswereld van een kind met kanker. Bezoek de website www.eenkikkerinmijnbuik.nl voor reacties van lezers, recensies, foto’s en meer informatie. Of bestel hier het boek ‘Een kikker in mijn buik’.

Recensies

‘In één woord fenomenaal. Een prachtig autobiografisch verhaal, dat ver uitstijgt boven de gebruikelijke egodocumenten. Strategier is in staat gebleken heel zuiver en geloofwaardig te verwoorden wat ze heeft beleefd en doorleefd. Ook de manier waarop ze heeft beschreven hoe haar leven zich ontwikkelde nadat ze in remissie kwam (en de moeite die ze daarvoor heeft moeten doen) is van grote waarde voor (ex-)patiënten en iedereen die met hen te maken heeft. Een geboren schrijfster.’
– Jeroen Terlingen, docent literair schrijven, oud-redacteur Vrij Nederland, auteur van oa. ‘Handboek voor overlevers. Een gids voor mensen die vooruitkijken na kanker’

‘Strategier kan schrijven en schetst overtuigend haar eigen ziekbed door de ogen van een kind.’
– Trouw, Jeroen den Blijker. Lees de hele recensie

‘Een aangrijpende en hoopvolle autobiografie van een kind met kanker. Ik heb het in één adem uitgelezen. Helaas zijn er veel mensen met een pijnlijk verhaal als die van Valerie Strategier, maar er zijn er maar weinig die het zo goed kunnen opschrijven als zij. Ze schrijft uiterst beheerst, heeft oog voor detail, gevoel voor humor en voor drama, maakt goede keuzes in wat ze wel en niet vertelt, treft uitstekend de toon van een jong meisje, en snapt donders goed wat het adagium show, don’t tell inhoudt. Het resultaat is een soms ontroerend, soms grappig, soms hartverscheurend en uiteindelijk optimistisch verhaal over een klein meisje, een kikkerdokter en een schaap.’
– Jelte Nieuwenhuis, redacteur Uitgeverij L.J. Veen

Fragment

Als we klaar zijn, lopen we naar de uitgang van het ziekenhuis. Papa loopt zo snel dat ik hem bijna niet kan bijhouden.
‘Wat heeft de dokter gezegd?’ vraag ik.
Papa zegt niks.
Op de parkeerplaats vraag ik weer: ‘Papa, wat zei die man? Wat is er nou papa?’
Hij antwoordt niet. Doordat zijn handen trillen, laat hij de autosleutels vallen. Met moeite krijgt hij de sleutel in het slot. Papa doet normaal nooit zo gek. Ik ga op de achterbank zitten. Papa start, maar de auto slaat af. Met horten en stoten rijden we de parkeerplaats af. Ik hang vanaf de achterbank naar voren.
‘Wat gaat er nu gebeuren?’ vraag ik.
Ineens barst papa in huilen uit. ‘Het is heel erg!’
‘Wat is heel erg, papa?’
‘Je moet geopereerd worden!’
Ik kan hem nauwelijks verstaan door zijn tranen.
‘Geopereerd? Wat is dat dan?’
Maar papa antwoordt weer niet. Ik zak terug op de achterbank en kijk uit het raam, naar de heuvels die voorbijtrekken. Ik hoor papa hard huilen. Hij snuit zijn neus en fluistert de hele tijd ‘O god. O god.’ Eén keer remt hij heel hard voor een stoplicht en botsen we bijna op de auto voor ons. ‘Verdomme!’ roept papa. Ik heb papa nog nooit zien huilen. Was ik maar gewoon naar school gegaan vanochtend. Dan was dit niet gebeurd. Kon ik maar uit de auto stappen en wegrennen. Ik wil papa niet boos of verdrietig maken. Die buikpijn gaat vast vanzelf wel over. Ik staar naar buiten. Betekent ‘geopereerd’ soms dat ik doodga?